3/21/2016 08:15:00 μ.μ.
Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου Λεσβία, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κέδρος τις επόμενες μέρες.
Το περίεργο εδώ δεν είναι η σκηνή, η οποία έχει ούτως ή άλλως επαναληφθεί ξανά και ξανά στο παρελθόν και θα επαναληφθεί ένας Θεός μόνο ξέρει πόσες φορές ακόμα στο μέλλον, αλλά η αίσθηση οικειότητας που έχει η Μελίνα. Οικειότητα με τη Βιβή.
Όχι οικειότητα, όχι. Είναι κάτι σαφώς περισσότερο, πολύ πολύ περισσότερο, απείρως περισσότερο.
Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός
Το όνειρο ήταν ένα είδος προπομπού της ένωσής της με τη Βιβή και θα έλεγες ότι είχε προφητεύσει τη συνεύρεσή τους. Ήταν ένα εξαιρετικά ακριβές προαίσθημα, ένα προδρομικό μετείκασμα ―αν και δεν ευσταθεί κάτι τέτοιο, εφόσον το μετείκασμα πάντα έπεται― της πραγματικότητας.
Και θα πρέπει να το έβλεπε συχνά όλο εκείνο το διάστημα, από τα τέλη Οκτωβρίου ως τα τέλη Ιανουαρίου, που φλέρταραν ασύστολα με τη Βιβή και το όλο θέμα κλωθογύριζε ασταμάτητα στο μυαλό της Μελίνας. Επί τρεις ολόκληρους μήνες, η επερχόμενη ένωσή τους βρισκόταν εάν όχι στο επίκεντρο των σκέψεών της, τότε στην περιφέρεια, ή ίσως στο υπέδαφός τους.
Επί τρεις ολόκληρους μήνες, η επερχόμενη ένωσή τους βρισκόταν εάν όχι στο επίκεντρο των σκέψεών της, τότε στην περιφέρεια, ή ίσως στο υπέδαφός τους.
Στο επίμονο αυτό όνειρο πρωταγωνιστούσε η Βιβή φυσικά, η συμφοιτήτριά της. Και η Μελίνα όχι μόνο δεν το ξέχασε αργότερα ξυπνώντας, όπως συμβαίνει συχνά με πολλά όνειρα, αλλά αντιθέτως το μνημόνευε διαρκώς και πραγματικά το αναμηρύκαζε.
Η σκηνή ήταν τοποθετημένη στο διαμέρισμα της Βιβής, η οποία, σε αντίθεση με τη Μελίνα ζούσε μόνη ―καταγόταν από την Καλαμάτα, όπου και έμεναν ακόμα οι δικοί της―, και ουσιαστικά επρόκειτο για μια αναπαράσταση κι ένα κράμα από τις αμέτρητες επισκέψεις της στο σπίτι της φίλης της.
Η Μελίνα είναι καθισμένη στα πόδια τού ημίδιπλου κρεβατιού της Βιβής, και η τελευταία στέκεται, ως συνήθως, όρθια μπροστά στο κλειστό τζάμι της μπαλκονόπορτας, γιατί είναι ακόμα χειμώνας.
Έχει χτυπήσει μόλις το κουδούνι για διάλειμμα, και η αυλή του γειτονικού δημοτικού σχολείου έχει γεμίσει με αφηνιασμένα παιδάκια που αλαλάζουν άλλοτε θριαμβευτικά κι άλλοτε παραπονεμένα, ανάμεσα σε τσιρίδες και εκρήξεις γέλιου.
Το περίεργο εδώ δεν είναι η σκηνή, η οποία έχει ούτως ή άλλως επαναληφθεί ξανά και ξανά στο παρελθόν και θα επαναληφθεί ένας Θεός μόνο ξέρει πόσες φορές ακόμα στο μέλλον, αλλά η αίσθηση οικειότητας που έχει η Μελίνα. Οικειότητα με τη Βιβή.
Όχι οικειότητα, όχι. Είναι κάτι σαφώς περισσότερο, πολύ πολύ περισσότερο, απείρως περισσότερο.
Η Μελίνα νιώθει ταυτισμένη με τη Βιβή, σαν να έχουν το ίδιο και το αυτό σώμα, να είναι χωμένες η μία μέσα στην άλλη, σαν ζωντανή μπάμπουσκα.
Και βλέπει με τα μάτια της Βιβής, πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας, την αυλή του σχολείου.
Υπάρχουν δύο μεγάλες κατηγορίες παιδιών, και μάλιστα σ’ αυτές άνετα χωρίζεται όχι μόνο το πλήθος των μαθητών στο προαύλιο, αλλά και ολόκληρο το ανθρώπινο κοπάδι. Στην πρώτη ανήκουν όσοι τρέχουν ακατάπαυστα σαν λυσσασμένα σκυλιά, ξεφωνίζοντας και κραυγάζοντας, παιδιά ζωηρά και ενεργητικά ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Και μια δεύτερη και τελευταία κατηγορία: τα αγάλματα. Αγέλες παιδιών που στέκονται ακίνητα και μιλούν, κάποτε κουτσομπολεύοντας όσα σφύζουν από ενέργεια, κάποτε δείχνοντας μεταξύ τους πολύχρωμα χαρτάκια και παίζοντας διάφορα συνωμοτικά κατά βάση παιχνίδια, στα οποία σαν να διαγωνίζονται εις το διηνεκές.
Πώς το λέει η βιβλική φράση; Ες σάρκαν μίαν. Κάπως έτσι νιώθει η Μελίνα τον εαυτό της: σφηνωμένο στο εσωτερικό του σώματος της Βιβής, αν είναι ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο.
Και ξέρει ότι οι παρατηρήσεις της, για τα είδη των μαθητών που κάνουν διάλειμμα, είναι οι παρατηρήσεις της Βιβής.
Νιώθει το σώμα τής τελευταίας να την τυλίγει απαλά σαν εσάρπα, ζεστά σαν κάπα ή σαν γούνα, προστατευτικά σαν αλεξίσφαιρο γιλέκο ή και σαν πανοπλία, χαρίζοντάς της θαλπωρή και ασφάλεια, νιώθει το περίεργο, αλλόκοτο,υβριδικό κορμί της Βιβής σφιχτοδεμένο γύρω της, σαν μια δεύτερη στρώση από δέρμα.
Νιώθει για πρώτη φορά στη ζωή της λεσβία.
Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Η Γελοιογραφία της Ημέρας από τον Kyr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου